Het werk is van grote waarde voor Femke omdat het geschilderd is in de periode nadat haar oma een hersenbloeding heeft gekregen. Oma is ondertussen weer hersteld, maar ze is niet meer dezelfde persoon. Haar focus is letterlijk en figuurlijk weg. Femke is vaak geïnspireerd door de banaliteit van het dagelijks leven. Haar werk manifesteert zich als een zwervend spel van subtiliteit en intensiteit, met verschuivingen in haar omgeving en observatie van de meest alledaagse momenten als kern. Haar werk weerspiegelt de nuances van het leven, waarbij kleur, materiaalkeuze en vorm worden gebruikt om een dialoog te creëren die de grenzen van taal overstijgt. Haar beelden nodigen de kijker uit om op zoek te gaan naar een eigen interpretatie van het alledaagse, zonder voorgekauwde uitleg of richtlijnen te geven.